ΕΙΚΟΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
Ο Ιησούς σήμερα συναντά σε μια ειδωλολατρική περιοχή, στην πόλη Χαναάν, μία γυναίκα μεγάλης πίστης.
Σ’ αυτή την ευαγγελική περικοπή έρχονται σε αντιπαράθεση ο εκλεκτός λαός του Θεού και ο ειδωλολατρικός κόσμος. Ο Ιησούς επιβεβαιώνει ότι είναι ο αληθινός Μεσσίας και δηλώνει ότι στάλθηκε πριν απ’ όλα στον εβραϊκό λαό. Με το συγκεκριμένο σημερινό περιστατικό διδάσκει επίσης πως το ευαγγέλιο δεν περιορίζεται στο λαό του Ισραήλ αλλά είναι ανοικτό και σε όλους τους λαούς.
Ο Ιησούς με τη σημερινή αυτή ευαγγελική περικοπή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ζητήσει από τη γυναίκα τη Χαναναία να αναγνωρίσει την προτεραιότητα που έχει σ’ αυτή την πορεία σωτηρίας ο λαός του Ισραήλ.
Ο περίεργος αυτός διάλογος μεταξύ του Ιησού και της Χαναναίας αποκαλύπτει τη μεγάλη πίστη μιας γυναίκας που δεν ανήκει στον εκλεκτό λαό του Θεού.
Λίγα πρόσωπα μέσα στο Ευαγγέλιο είναι τόσο συμπαθή όπως αυτή η γυναίκα. Είναι μία μητέρα, δεν προσεύχεται για τον εαυτό της, αλλά για το παιδί της, δεν σιωπά μετά την άρνηση του Ιησού. Κάτω από το όχι του Χριστού περιμένει ανυπόμονα να έλθει το ναι. Πιστεύει πως ο Θεός προσέχει περισσότερο την ευτυχία των παιδιών του παρά την πιστότητά τους. Αυτό είναι το μεγαλείο της πίστης αυτής της γυναίκας. Πιστεύει πως η δόξα του Θεού είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, μία κοπέλα ευτυχισμένη, μία μητέρα που αγκαλιάζει θεραπευμένη την μονάκριβη κόρη της.
Πολλές είναι πάνω στη γη οι μητέρες όπως αυτή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που ενώ δεν γνωρίζουν το αληθινό «πιστεύω», γνωρίζουν την αληθινή καρδιά του Θεού, την αισθάνονται γιατί είναι μητέρες. Υπάρχει πίστη πάνω στη γη: οι μητέρες γνωρίζουν πως ακόμη και στην φυσική αρρώστια του παιδιού τους ο Θεός είναι κοντά τους. Ο Θεός δεν μένει μακριά από τον άνθρωπο. Δεν ανήκει στον εαυτό του αλλά ανήκει στα πλάσματά του και ιδιαίτερα αυτά που δημιούργησε κατ’ εικόνα του, δηλαδή τον άνθρωπο. Είναι κοντά σε όσους υποφέρουν, έστω και αν έχουν άλλη πίστη, ή ανήκουν σε άλλο διαφορετικό λαό.
Όπου υπάρχει πόνος εκεί υπάρχει και η αγάπη του Θεού. Μπορεί να μην είναι πάντα αντιληπτή, μπορεί να φαίνεται σαν ένα ψίχουλο αλλά το ψίχουλο του Θεού είναι μεγάλο όπως ο ίδιος. Ο Θεός δεν μπορεί να δώσει τίποτε λιγότερο από τον ίδιο τον εαυτό του. Και αν μια μέρα ο πόνος μας εμποδίσει ακόμα και να προσευχηθούμε, κι αν μόνο φοβόμαστε την παρουσία του γιατί δεν γνωρίζουμε την καλοσύνη του και την αγάπη του, ακόμη και εκείνη τη στιγμή ο Θεός είναι κοντά μας, άρτος για τα παιδιά, ψίχουλα για κάθε ένα που παρομοιάζει τον εαυτόν του με τα σκυλάκια της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είναι τότε που ο Θεός δεν υπολογίζει την ικανότητα μας ή την ανικανότητα μας. Δεν υπολογίζει τις αμαρτίες μας, αλλά τα ειλικρινή δάκρυά μας. Είναι πάντα κοντά μας.Φέρνει στην κάθε μια και στον καθένα μας την ελπίδα, το θάρρος και την αισιοδοξία, αρκεί να διαπιστώσει την αληθινή μετάνοια που προϋποθέτει την πίστη.
Μια τέτοια πίστη πάντα ανοίγει το δρόμο προς την καρδιά του Ιησού. Η ευσπλαχνία του Θεού άμεσα θεραπεύει, σπογγίζει τα δάκρυα μετανοίας και μας πλημμυρίζει με τη χάρη του. Μετατρέπει όλους μας από σκυλάκια σε παιδιά του. Τότε όσους βρίσκονται κάτω από το τραπέζι του περιμένοντας να πέσει κάποιο ψίχουλο για να χορτάσουν, τους σηκώνει και τους βάζει να καθίσουν γύρω από τραπέζι του. Όπως σήμερα, όπως γίνεται κάθε Κυριακή που συγκεντρώνεται η ενορία για την τέλεση του Μυστηρίου της Ευχαριστίας, με την οποία χορταίνει την ψυχή μας όχι με ψίχουλα αλλά με το λόγο του και με το σώμα και το αίμα του Υιού του. Γι’ αυτό το θαύμα σήμερα ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό. Αμήν.
+Ν
