ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ;
Γιατί να εξομολογούμαι;
Επειδή ο Ιησούς Χριστός μας το ζητά. Αυτή είναι η μόνη αληθινή χριστιανική απάντηση. Λέγοντας στους Αποστόλους του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους συγχωρηθούν, σε όποιους δεν τις συγχωρήσετε, θα κρατηθούν». (Ιω 20, 21-23), ο Ιησούς συσταίνει ένα «μυστήριο» δηλαδή ανθρώπινες χειρονομίες κι ανθρώπινα λόγια που θα δηλώνουν και θα πραγματοποιούν τη συγχώρηση του Θεού για τις αμαρτίες μας. Αυτός θα είναι στο εξής ο τρόπος της άφεσης για τους μαθητές του Ιησού.
-«Ανθρώπινες χειρονομίες κι ανθρώπινα λόγια». Η εξομολόγηση θα πάρει τη μορφή ενός διαλόγου ανάμεσα σε δύο συνομιλητές, το μετανοούντα που θα εκφράζει τη μετάνοιά του για τις αμαρτίες του και τον εξομολόγο που θα τις συγχωρήσει στο Όνομα του Χριστού.
-«Αυτές οι χειρονομίες κι αυτά τα λόγια, που καθιερώθηκαν από τον Ιησού» θα αναλάβουν «τυπικά» τις χειρονομίες και τα λόγια του Ιησού, μ’ άλλα λόγια δε θα πρόκειται για μια ψυχολογική συνομιλία ή για ένα μάθημα ηθικής, αλλά για μια ιεροτελεστία.
Αλλά γιατί να ζητήσουμε συγγνώμη στο Θεό;
Επειδή τον προσβάλλαμε.
Πώς τον έχουμε προσβάλλει;
Αρνούμενοι την αγάπη Του:
Πλασμένοι κατ’ εικόνα Του για να συζητούμε συνεχώς μαζί Του, περνούμε μέρες ολόκληρες χωρίς να του απευθύνουμε το λόγο… Πλασμένοι αδελφοί των αδελφών μας για να ζήσουμε μαζί τους την ευτυχία να είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα, τους απατούμε, τους κλέβουμε, τους ταπεινώνουμε με χίλιους τρόπους… Πλασμένοι για την ομορφιά, την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, σπαταλούμε τη ζωή μας μέσα στην αναζήτηση εφήμερων ηδονών, που δε θα μας οδηγούν παρά μόνο στον τάφο…
Ο Θεός δε θέλει παρά μόνο την ευτυχία μας κι εμείς προτιμάμε τη δυστυχία μας: Να η αμαρτία.
Το βάφτισμα δεν είναι αρκετό για να αφαιρέσει τις αμαρτίες;
Βέβαια το βάφτισμα «ακυρώνει την οφειλή μας» μας λέει ο Απόστολος Παύλος, αλλά:
-Από τη μια πλευρά, το βάφτισμα επειδή δε μειώνει σε τίποτα την ελευθερία, ο χριστιανός μπορεί πάντα ν’ αποχωριστεί από το Θεό, όπως συνέβη με τον ο Αδάμ και η Εύα. Εδώ δε μιλάμε για ένα απλό συμβάν της πορείας, αλλά για μια άμεση παρακοή σε μια εντολή του Θεού. Θα μιλήσουμε τότε για σοβαρό αμάρτημα και μάλιστα για θανάσιμο αμάρτημα αν αυτή η παρακοή είναι πλήρης, απόλυτη κι συνειδητή, διότι χάνουμε τη θεϊκή ζωή χάνουμε απαρνούμενοι αρνούμενοι επίσης και τη χριστιανική ζωή. Έτσι κατανοούμε γιατί παλιά μιλούσαν για το μυστήριο μετανοίας σαν ένα «δεύτερο κοπιαστικό βάφτισμα», υποθέτοντας έναν πλήρη αναπροσανατολισμό της ζωής του αμαρτωλού. Σήμερα όπως χθες, το μυστήριο μετανοίας είναι γι αυτό ο μόνος κανονικός δρόμος.
-Από την άλλη πλευρά, ακόμα κι αν παραμένουμε γενικά πιστοί στο βάφτισμά μας, δε θα πάψουμε ποτέ να έχουμε ανάγκη να στραφούμε προς το Θεό για να μας μεταστρέψει: η βαρύτητα της αμαρτίας βρίσκει ακόμα σε μας αρκετές ενοχές, ακόμα κι αν η θέλησή μας μάς συνδέει με το Χριστό. Αυτές οι πτώσεις και μεταπτώσεις κατά το ήμισυ αποδεκτές, είναι η συγχωρητική αμαρτία (ελαφριά).
Η χριστιανική πρόοδος συνίσταται λοιπόν στο να την αφήσουμε να μας κατακτήσει ολοκληρωτικά, και αν λαβαίνουμε τακτικά το μυστήριο μετανοίας θα είναι Εκείνος που θα ανοίξει μια - μια όλες τις πόρτες του εαυτού μας που είχαν παραμείνει ακόμα κλειστές για τον Ιησού Χριστό.
Μετάφραση:ααα
(συνεχίζεται)
